پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

مسجد از قدیم‌الایام از احترام و جایگاه ویژ‌ه‌ای برخوردار بوده و هست. مردم کشورمان علاوه بر حضور در نماز جماعت به‌دلایل دیگری مانند همکاری برای کمک به نیازمندان و حتی بهبود شرایط منطقه‌ای در مسجد به دور هم جمع می‌شوند، بنابراین زیرسوال بردن ساخت مسجد برای هیچ فرد و گروهی در کشور قابل قبول نیست، اما این اقدام نیازمند در نظرگرفتن شرایط منطقه‌ای است که درصدد ساخت مسجد در آن هستند. برخی از مساجد و مسجدسازی‌ها هم در اسلام، داستان‌های خاص خودش را دارد که برای ممانعت از ایجاد شائبه، بدان پرداخته نمی‌شود. سوال اینجاست که چرا باید شاهد این حجم لجاجت برای سرخط کردن یک حرف و تصمیم باشیم؟ کجای داستان زاکانی می‌لنگد؟ آیا باید اجازه داد که نگاه یکطرفه بالا به پائین با عقبه برهم زننده تعادل بین سه رکن جمهوریت- اسلامیت- انقلابی گری کشور، جای اصول حکمرانی در مدیریت شهری را بگیرد؟ بنظر می‌رسد تاریخ حرف‌های زیادی درباره زاکانی خواهد داشت. شاید طرح این مسئله قیاس مع الفارق بوده و ایجاد کننده شائبه باشد، اما نقش برادر حاتم داشتن، زیبنده هیچ مدیری و سیستم مدیریتی نیست. انتظار ما از زاکانی بسیار بیشتر از رفتار‌های فعلی بود.

داستان حصارکشی در پارک قیطریه به اسم ساخت مسجد و تقابل افکار عمومی با چند رویکرد صیانت از فضای سبز، ضرورت مسجد سازی باضابطه ، حفاظت از میراث تاریخی ، الزام به مدیریت مشارکتی بجای مدیریت بالا به پائین و سلیقه محور و ...، را نباید صرفا در قالب روایتی از ساخت یک مسجد دنبال کرد. بنظر می رسد که جامعه شهری ایران در حال گذر از پذیرش سیاستگذاری دولتی به سمت نوعی سیاستگذاری مشارکتی و مشروعیت دهی به حکمرانی( تعامل بخش دولتی، خصوصی و حقوق عامه) می باشد. این طور می توان قضاوت نمود که جامعه دیگر اجازه گردن کلفتی مدیریتی و صحبت سلیقه گرای فردمحور با نگاه بالا به پائین ( نظیر نوع برخورد زاکانی در این موضوع) را نداده و فرد و چنین فرایندی را نامشروع نموده و کنار خواهد زد. سیدآرش حسینی‌میلانی، عضو سابق شورای شهر سابق تهران ، در یک نگاه کل گرا به داستان مسجدسازی در پارک قیطریه پرداخته است.

چند روز است که قسمت غربی پارک قیطریه در محاصره یک حصار بزرگ درآمده و شایعه شده است که قرار است در آنجا مسجد و مغازه بسازند؟ این در حالی است که در منطقه مورد اشاره، بدون اغراق بیش از ۱۰ مکان مذهبی بسیار مهم وجود دارد: از امامزاده علی‌اکبر، امامزاده اسماعیل، حسینیه چیذر، چند مسجد و چند حوزه علمیه و… خود پارک قیطریه نیز دارای یک نمازخانه بزرگ است. بر این قاعده، بنظر می‌رسد که به نظر می‌رسد ساختن مسجد بهانه‌ای بیشتر برای خلق فضا‌های تجاری و… است و کمتر برای خلق محیطی معنوی و اجتماعی برای مردم محل. نکته جالب توجه درباره این موضوع، سکوت معنادار مثلث زاکانی- چمران- سروری است. مثلثی که برای ورود با پای چپ و راست در پیاده رو‌های تهران هم تمایل به ارایه توضیحات (شما بخوانید توجیهات) دارند. راستی ثلاثه مدیریت شهری تهران، تا به کی قصد تداوم سکوت را دارند؟